Vorige maand heeft de Utrechtse band My Blue Van hun album gepresenteerd met gelijknamige titel en waar de volgers van de band al gelijk een verrassing te horen krijgen. In 2017 is het nog stevige bluesrock, maar dit album klinkt hoorbaar anders.
Op een punt gekomen
De voorgaande albums As Colours Change (2013), Hush (2015) en Robot (2017) die de band heeft uitgebracht, brengt My Blue Van waar het nu eigenlijk is gekomen. Het gaat volgens frontman Bas Beenackers om de weg die de Utrechtse band heeft afgelegd naar dit album toe. ,,Het is misschien een cliché, maar voor ons gevoel hebben we op deze plaat écht onze sound gevonden”, zegt Bas over het album. Wie zoekt naar het eerdere materiaal op bijvoorbeeld You Tube stuit op opnames van de band in het programma Vrije Geluiden van de VPRO uit de tijd als My Blue Van Robot heeft uitgebracht.
Onder de loep
Om echt tot de kern van het album te komen, hebben we het zelf onder de loep genomen. Inderdaad klinkt in het geluid door wat de band zelf omschrijft. Het is een Californische twist die My Blue Van aan het album geeft, alleen biedt het ook meer dan dat, want het tweede nummer ‘Ecstacy’ doet je ook nog eens denken aan Pink Floyd. Psychelisch en de titel van de track past daar zeker bij.
Stem
Dan is er de stem van frontman Bas. Ergens in de verte heeft die overeenkomsten met een andere Nederlandse blues muzikant die niet meer onder ons is: Harry Muskee. Het is niet alleen de Californische twist, maar zelfs een vleugje Cuby and the Blizzards klinkt in het album door.
Singles
De single ‘Catch My Drift’ is zoals de band het muzikaal omschrijft groovy, maar het is niet alleen dat. Het is inhoudelijk een prima song over bepaalde levensvragen die een ieder heeft. Naast deze single heeft My Blue Van ‘Me And You’ uitgebracht als single.
Catch My Drift
Me And You
Avontuurlijk
Avontuurlijk is het album zeker. Op het nummer ‘Not Easy To Lie’ komt een oud spreekwoord naar boven, want wie immers veel liegt heeft veel uit te leggen. Het is juist dat nummer waar de geest van Cuby and the Blizzards in doorklinkt. Of dat een leugen is, mag ieder voor zichzelf uitmaken. Een ander smakelijk nummer is ‘Say What You Want’. Het album kent een waardig slot met ‘There She Goes’. Sterren reiken we niet uit, want we brengen alleen iets onder de aandacht wat je niet mag missen en dat is met dit album (uitgebracht bij Concerto) zeker het geval.