Begin december brengt de Amsterdamse band Cervus de nu al epische EP ‘Ignis’ uit en waar je deze muziekstukken het liefst wilt horen in een zaal of grote ruimte zodat je als liefhebber het mee kan beleven van wat je op een podium kan zien en zeker wat je kunt beluisteren. Het is niet gegund en dus moet je weer plaatsnemen achter een scherm of je vermaken met een smartphone.
Afwisselende kost
Dat is zeker het geval als je naar Cervus luistert. Bij het maken van dit artikel is de strenge lockdown een feit en zal een band als deze waarschijnlijk weer lang wachten voordat ze weer in een zaal of ruimte hun muziek mogen delen met publiek wat daarbij op afkomt. Als je ergens je energie in kwijt wil, is dat wellicht bij het beluisteren van ‘Ignis’ het geval. Het is afwisselende kost, maar er zit ook alles in.
Dat begint alleen al met het eerste nummer ‘Scarecrow’. In het nummer zit voortdurend tempo, maar vooral de orgel geeft er een haast symfonische twist aan zoals eerder dat Deep Purple heeft gedaan met Jon Lord. Cervus heeft daar goed naar gekeken, hoewel de legendarische toetsenman van Deep Purple wel buitenaards is geweest. De orgel komt prominent naar voren op ‘The Witch’s Wail’ waar het Jon Lord gehalte en ook de Deep Purple het meest sterke is. Ere wie ere toekomt, daar komt Ton van Rijswijk die de orgelpartij doet op het nummer behoorlijk in de buurt wat zijn voorganger Jon Lord bij Deep Purple al eens heeft gedaan.
Alle stijlen
Wie naar ‘Queen Of Damnation’ luistert, hoort daar eigenlijk alle stijlen van Cervus terug. Het symfonische, de pyschedelische en de melancholische kant, komen allemaal in dit nummer. Het ‘Paragon Of Hubris’ is in dat op zicht een toegankelijke track en die de band zelf naar voren heeft geschoven. Klassiek, symfonisch, dampend en uiteraard episch. Zeker met het laatste nummer ‘The Witch’s Wail’.